3 dagen trekking

2-3-4 December.

Martinus onze gids zou ons om half 10 ophalen maar eerst moesten we nog wat geld pinnen. Na een wat karig ontbijt zijn we dus met een chaufeur, 2 dragers, kok en Martinus op pad gegaan. Eerst nog wat groenten op een markt gehaald en nog wat sigaretten. Na een tocht van ongeveer een uur kwamen we aan waar we ons gingen splitsen. Wij zijn samen met Martinus lopend verder gegaan en de rest gingen naar een dorp verderop nog meer eten inslaan.We zouden elkaar dan in Kurima weer ontmoeten. We kwamen al snel bij een hangbrug over de baliem rivier. Machtig mooi om te zien. Steeds als je iemand passeert geef je een hand en zeg je lao of de mannen zeggen nachok of zoiets. We komen langs velden waar zoete aardappels groeien, langs hoge bua merah bomen. En na een uur lopen kwamen we bij wat heuvelachtige stukken wat best zwaar was voor ons. Ik met een belabberde conditie en Roel die nog steeds vreselijk last heeft van zijn gewrichten en spieren. De tocht was wel ongelofelijk mooi we moesten over diverse muurtjes soms van boomstammen en takken, andere weer van stenen klimmen, deze muurtjes gaven het grenzen aan van verschillende kleine nederzetingen waar je toestemming moest krijgen om het land te passeren.

De laatste anderhalf uur waren echt super zwaar en ongelofelijk heet,we moesten meerdere keren stoppen om op adem te komen. Martinus had nog een wandelstok voor me gemaakt wat wel wat makkelijker liep. De zon brandde verschrikkelijk. En eindelijk kwamen we in Kurima aan in een voormalig huis van een missionaris, waar de kok en de dragers al waren. Wat waren we blij, lekker zitten en bijkomen. We gaan hier overnachten, er woont al een familie, achter het huisje staat een rieten hutje waar de mannen slapen als er in het huisje geen plaats meer is, een schuur van de varken en een klein toilet hutje met een jute zak als deur. Onze kamer bestaat uit 2 matten op de grond en 2 smoezelige kussens verder niks. Het is er muf en vies, maar goed dat wisten we van te voren en gelukkig hebben we onze eigen slaapzakken mee. We hebben eerst de klamboe maar opgehangen. De kok had heerlijk gekookt. Dit gebeurde in een keuken, nou ja het fornuis was een gat in de grond met wat stalen pennen erover waar de pannen op staan, er wordt gekookt op hout dus de hele keet stinkt naar rook. Er is geen aanrecht en alles gebeurt op de grond.

We hebben tegen Martinus gezegd dat de tocht toch te zwaar is voor ons en of het mogelijk is om het een en ander te wijzigen. Hij moest aan de andere kant van de rivier de berg op omdat hij daar met zijn mobiel contact kunnen maken. Ook moest hij het een en ander in het dorp regelen dus zou de volgende dag terug komen.
Wij zijn na het avond eten maar vroeg naar bed gegaan, wat een nacht Roel had koorts en alles deed pijn, hoe je ook ging liggen. Al met al hebben we dus bijna niet geslapen. Vroeg op want Martinus zou er weer om 8 uur zijn. We moesten weer over een hangbrug en een paar honderd meter moesten we met de motor gingen we verder, onderweg kwamen we bij een controle post waar Martinus uitlegde waarom we geen Surat Jalan hebben, volgens de politie hier hadden we deze niet nodig. We onze naam in een schrift zetten.

We kwamen aan bij een rivier waar we lopend doorheen moesten.
Nog een riviertje en aan de overkant stond de auto die ons verder zou brengen.
Onderweg kwamen we bij soort post waar we weer toestemming moesten krijgen om door te rijden maar waar we niet verder mochten, er stond een dronken man voor onze auto en ze hadden een auto schuin voor de onze gezet zodat we niet door konden. Er stond een hele groep mensen. Na wat heen en weer geschreeuw mochten we door. Na wat ik heb begrepen had de chaufeur die ochtend al toestemming gehad om heen en terug te rijden. Dit was wel even een heel eng moment.

Eerst gingen we naar de markt waar Martinus een varken ging kopen voor de ceremonie in Amomoge. Dit is een plaats 45 min rijden ten noordwesten van Wamena. Daar wordt een nagespeeld oorlogs en varkensfeest voor ons georganiseerd. De ouderen zijn daar traditioneel gekleed de mannen met een koteka ( peniskoker) en vrouwen slechts een rokje van gras. De jongeren dragen vaak westerse kleding.
Bij aankomst horen we allemaal kreten vanuit een soort uitkijktoren een teken dat er vijanden aankomen.
Dan wordt er een oorlog nagespeeld. Heel indrukwekkend en aangstaanjagend soms.Ik was best een beetje bang.
We worden daarna welkom geheten in de vorm van gezang en dans en worden we naar het dorp begeleid. Daar heten de vrouwen hun mannen welkom en voeren een dans op wat betekent dat ze blij zijn dat de mannen weer terug zijn. Daarna wordt er nog veel gezongen en gedanst en mogen wij alle mensen een hand geven. De mannen en vrouwen hebben gescheiden hutten en ook is er een hut waar de vrouwen overdag verblijven en waar ze koken. Dan wordt het varken geslacht, niet echt een leuk gezicht om te zien.
Ze maken een vuur waar ze stenen op leggen, naast het vuur is een groot gat waar eerst hete stenen ingaan dan de bananenbladeren en zoete aardappels dan weer stenen bladeren en dan het geslachte varken. De kok heeft bami voor ons gemaakt en na het eten stallen de mensen hun verkoop waar uit. We kopen 2 peniskokers wat kettingen en armbanden en een kalebas waar men water in deed. Na 1 1/2 uur is het varken klaar. De mannen eten eerst het vlees, gescheiden van de vrouwen, die beginnen met de zoete aardappelen. Na een tijdje wordt er ook vlees aan de vrouwen gegeven. Wij houden het maar bij een stukje zoete aardappel.
Na het afscheid zijn we naar Jiwika gegaan waar we de mummie gaan bekijken. Ook daar kan je weer van alles kopen en heb daar maar een armbandje gekocht. De mummie is helemaal zwart geworden. Vroeger werden de lichamen van belangrijke Dani met kruiden geconserveerd en gerookt volgens een geheim ritueel, het geheim wordt maar aan een paar mensen van de volgende generatie door gegeven maar wordt al 250 jaar niet meer uitgevoerd.
Dit was de afsluiter van onze trekking, we zouden eigenlijk bij de Dani stam overnachten maar hebben er toch maar voor gekozen om naar het hotel terug te gaan. Heel spijtig maar onze gezondheid gaat toch voor.